لیپوسارکوما

لیپوسارکوما تومورهای سرطانی هستند که اغلب منشا آن از بافت های چربی می باشد. نکته قابل ذکر این است که لیپوما ها تومورهای خوش خیم بافت چربی میباشند. لیپوسارکوما غالباً در بافتهای چربی ساق و یا ران پا مشاهده می شود اما ممکن است در بافت چربی شکم، پشت، بازو، ریه و گردن نیز دیده شود. لیپوسارکوما معمولا در سنین 50-70 سالگی رخ می دهد.

با توجه به گزارش مرکز سرطان Memorial Sloan Kettering Cancer Center، تنها سالانه حدود ۲۰۰۰ نفر در ایالات متحده آمریکا با این بیماری تشخیص داده می شوند. این رقم حدود یک پنجم کل سرطان های بافت نرم یا سارکوم را در ایالات متحده تشکیل می دهد.

علت اصلی آن بطور قطع مشخص نشده است. لیپوسارکوم ها هنگامی اتفاق می افتند که سلول های سالم که قبلا در DNA خود دچار خطا شده اند به سرعت شروع به رشد می کنند. با توجه به گزارش مؤسسه Dana Farber Cancer Institute، هیچ عامل خطر شناخته شده ای برای این نوع سرطان وجود ندارد. اما موارد زیر می توانند در بروز این بیماری نقش داشته باشند:

• ژنهای آسیب دیده، آمادگی و استعداد درگیری این بد خیمی را دارند.
• اغلب در قسمتهای آسیب دیده در بدن رخ می دهد.
• افرادی که در گذشته در معرض پرتو درمانی و اشعه بوده اند.
• آسیب دیدگی سیستم لنفاتیک

در مورد «تغذیه در بیماران شیمی درمانی» بیشتر بخوانید.

غالبا در دو دسته low grade و high grade قرار می گیرند.

• low grad: بسیار آرام رشد می کند و متاستاز به نواحی دیگر ندارد.
• high grade: اغلب بزرگتر بوده و رشدی سریع دارد و احتمال متاستاز به نواحی دیگر را نیز دارد.

معمولا شایع ترین نوع لیپوسارکوما می باشد که متاستاز به نواحی دیگر نمی دهد و در بافتهای عمقی دیده می شود. بیشتر در ساق و ران پا و یا در شکم، بازو و پشت نیز گاها مشهود بوده است.

این نوع معمولا low grade می باشد و در ماهیچه های ساق پا یافت میشود. متاستاز این نوع، معمولا به لایه های اطراف بافت قلبی ریوی می باشد.

آرایش سلولی آن از نوع بافت چربی و غیر چربی می باشد. بیشتر در نواحی پشت و یا شکم یافت میشوند و احتمال متاستاز به ریه –کبد و یا استخوانها را دارند.

نوعی نایاب از لیپوسارکوما میباشد. ممکن است بافت چربی نداشته باشد و یا مقدار خیلی کمی داشته باشد و از نوع تومورهای high grade میباشد و در ماهیچه های ساق پا دیده میشود. تومورهای پلی مورفیک معمولا متاستاز به کبد-ریه- مغز و استخوان می دهند.

این نوع تومور با انواع مختلف لیپوسارکوما آرایش می یابد و معمولا در شکم یافت می شود.

معمولا بدون درد می باشد و رشد آرامی دارد و ممکن است زیر پوست قابل لمس کردن و یا قابل دیدن باشد. درد معمولا زمانی شروع می شود که تومور، روی عروق و یا اعصاب ناحیه رشد خود فشار وارد کند.

علایم و نشانه های لیپوسارکوما بر اساس محل تومور متفاوت است:

1. عضو مبتلا دچار کم تحرکی میشود
2. عضو مبتلا دچار درد و تورم می شود.
3. درد قفسه سینه
4. درد شکمی
5. یبوست
6. اسهال و یا خونریزی از روده ها
7. درد در زمان تخلیه مثانه
8. سختی در بلع و کاهش وزن.
9. سرفه و تنفس سخت

1. رادیوگرافی (x-ray): عکسبرداری با اشعه ایکس از محل تومور و فضای اطراف آن که نشانگر وجود تومور و یا تخریب بافتها و استخوان اطراف تومور می باشد. همچنین رادیوگرافی از قفسه سینه (C-XRay) جهت بررسی متاستاز انجام می شود.
2. سی تی اسکن (Ct-Scan): جهت بررسی بیشتر تومور و اندامهای مجاور آن از نظر متاستاز انجام می گردد.
3. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): جهت بررسی اندام- عروق- اعصاب و استخوانهای اطراف تومور لازم می باشد.
4. PET-scan) positron emission tomography scan): جهت تایید کانسر و یا متاستاز آن کمک کننده میباشد. و در واقع سلولها را با وضوح بالا نشان میدهد.
5. نمومه برداری یا بیوپسی (Biopsy): نمونه برداری جهت انجام پاتولوژی برای تایید لیپوسارکوما و نوع آن انجام می شود.

جهت کوچک کردن تومور قبل از جراحی و یا از بین بردن بقایای سلولهای بدخیم پس از جراحی استفاده می شود. معمولا از این شیوه درمان برای سرطان هایی که سریع رشد می کنند استفاده می شود. اداره غذا و داروی ایالات متحده (FDA) دو نوع دارو شیمیایی شناخته شده به نام «داروهای مخدر» را برای درمان لیپوسارکوم ها تایید کرده است. نمونه هایی از این داروها عبارتند از:

• متیل اریبولین
• تربکتین

این داروها برای درمان لیپوسارکوم هایی که گسترش یافته یا متاستاز شده اند یا نمی توان آن ها را از طریق جراحی برداشت و به رژیم های شیمی درمانی قبلی پاسخ نداده اند استفاده می شود.

جهت از بین بردن سلول های بدخیم و جلو گیری از متاستاز ثانویه که می تواند پس از جراحی یا قبل از جراحی انجام شود.

برداشتن تومور و بافتهای اطراف آن و متعاقب آن پیوند بافت (عضله و یا استخوان) از قسمت دیگر بدن به جای عضو برداشته شده می باشد. حتی ممکن است منجر به آمپوتاسیون عضو شود.