تقدیم به پرستاران توانمند ایران به مناسبت تبریک روز پرستار

تقدیم به پرستاران توانمند ایران به مناسبت تبریک روز پرستار

لبخند زدن برچهره های نژند و دلهای پریشان؛ شرط عشق دانستن را میخواهد.
آن هنگام که عشق را زیستن معناکنی؛ فداکار لحظه هایت برای بخشیدن جان تازه ای برای دوباره زیستن خواهی شد…

آری؛
تو عشق را پیشه ات کرده ای!
آدمیان از جامه ی سپید بلندت، سبزینگی وجودشان را به خاطر دارند…
ستایش، سزاوار چشمان متعهد و با ارزش توست که شبانگاه در خاموشی و سیاهی؛ چراغ قلب مهربانت را روشن می داری تا هوشیار و پرتوان، امید را، در چشمان سرخ دخترکی ناتوان یا مادری منتظر و پسرکی افسرده که چشمانش خیره به گوشه ایست و مدام بیقراری می کند؛ برقرار کنی…

نام تو؛
از تبار همه ی خوبی ها و همرنگ محبت و دلسوزی هاست… لحظه ای تامل ذهن ها؛ نام تو را با واژه ای بی بدیل قضاوت میکنند: “صبر”

هنگامی که؛
طوفان دلسردی ها، لبخندها را با خود برده است، تو، واژه ی “صبر” را معنا می دهی. مثال صبوری هایت، کوه را هم ناتوان جلوه می دهد…

اکنون اما؛
آدمیان، معترف و قدردان تمام مهربانی هایت شده اند… می دانند که تو چه با عشق، دانش عاشقی را خوب و بی نقص آموخته ای و در مکتب عشق و امید و زیستن ، فداکارانه، دانشت، را نثار ناامیدی ها می کنی…

بی شک؛
خداوند هم خوی تو را در فرشتگانش یافته بوده است که همچو آنان عاشقی…

پس آدمیان ،عنوان خوبی هایت را این گونه می دانند:

              ♡پرستار♡

به قلم: زهرا زارع صفی آبادی (کاشان)